2015-02-05
baby blues
„Iedereen zegt dat ik van deze periode moet genieten, maar ik geniet helemaal niet”.
Merel* heeft vorige week gebeld voor een individuele sessie. Ze is 6 weken geleden moeder geworden van Sterre*. Aan de telefoon al merk ik dat er geen sprake is van een roze wolk. „ Het is niet dat ik niet van haar houd, want dat doe ik heel erg. Maar ik mis mijn oude leventje soms zo”.
Na een intake gesprek waarin we de zwangerschap en de bevalling bespreken en ook de huidige omstandigheden van Merel in kaart brengen, plannen we drie bewust mamma sessies. Woensdag- of donderdagochtend komt niet uit. „ Ik zou niet weten hoe ik dat met Sterre moet regelen”. Ik probeer een avondafspraak maar dat komt ook niet handig uit. Dan maar in het weekend, aanstaande zaterdag heb ik om 10u een plekje.
Op zaterdagochtend staat Merel voor de deur, haar halflange haren losjes opgestoken, licht afhangende schouders en -ondanks haar vriendelijke glimlach- doffe, vermoeid uitziende ogen. We lopen naar boven naar de praktijkruimte. De thee staat klaar. Merel ploft neer op de fauteuil. „Warme thee, heerlijk! Daar kom ik de laatste weken alleen 's avonds aan toe”. Ik laat haar even ’landen’ en de ruimte in zich opnemen. Na enkele seconden zegt ze : „ ik weet het gewoon even niet meer…” In de stilte die volgt komen de tranen, die ze snel probeert weg te vegen. ”Laat maar stromen”, zeg ik terwijl ik de doos met tissues binnen handbereik neerleg. Na enkele snikken begint Merel uit zichzelf te vertellen over hoe zwaar ze het moederschap vindt en hoe anders het is dan ze verwacht had en hoe iedereen ervan uitgaat dat ze lekker aan het genieten is en dat ze niet aan dat beeld kan voldoen. Het is een woordenstroom.
Ik stel voor om even een oefening te doen zonder woorden. Merel kijkt me wat vertwijfelt aan, maar gaat akkoord. We richten eerst onze aandacht op onze ademhaling, na enkele minuten zegt Merel dat het fijn is om even helemaal alleen met zichzelf bezig te zijn. „Dat is zo lang geleden. Soms mis ik zelfs het doelloos voor me uit staren of gewoon even op de bank hangen”. Ik vervolg met een geleide meditatie waarin we samen ’op zoek gaan’ naar Merels behoefte. „Rust, tijd voor mezelf, een plek voor mezelf”. Het hart-verlangen is uitgesproken.
Wanneer we uit de meditatie komen, werpt Merel allerlei beperkingen en obstakels op. „ Hoe doe ik dat dan? En waar ga ik dan heen? Dat is juist het probleem ik heb geen tijd en geen plek voor mezelf”. Het hoofd neemt het over. Ook schuld- en schaamtegevoelens komen op. De sterke overtuiging dat ze wel een hele slechte moeder moet zijn, dat ze niet eens kan genieten van haar baby. Weer stromen de tranen. Ik stel voor om terug te gaan naar het verlangen van haar hart: rust, tijd en ruimte voor zichzelf. Ik vraag Merel deze woorden een aantal minuten voor zichzelf te herhalen, zonder mitsen en maren, zonder oordeel. Gewoon doorheen ademen en kijken wat er opkomt qua mogelijkheden.
Voor Merel blijkt 'rust' het belangrijkste woord te zijn. We kijken naar de betekenis van dit woord voor Merel. Wat geeft je rust? Wat geeft je onrust? Merel heeft veel last van de gebroken nachten en ze baalt ervan dat ze in de avonden zo weinig energie meer heeft om gezellig met haar vriend te zijn. Meestal duikt ze rond 21.00 haar bed in, omdat Sterre regelmatig wakker wordt ’s nachts. „Wie vertrouw je Sterre toe?” vraag ik. „ Bas, mijn ouders en mijn schoonouders”. „ Is het een idee om je ouders als oppas te vragen en eens een hele nacht door te slapen, of af te spreken dat Bas in het weekend een nacht doet?” Merel denkt erover na. Ze voelt zich snel bezwaard tegenover anderen (zij is immers met verlof) en ook schuldig naar Sterre.
We wegen de voor- en ’nadelen’ tegen elkaar af. „Misschien kunnen mijn ouders Sterre een keer op vrijdagmidag ophalen en op zaterdag terugbrengen. Dan kan ik die middag een middagdutje doen en s avonds weer eens uit eten gaan met Bas.” Merel begint te glunderen. We genieten nog even na van dit geweldige voornemen en nemen ter afsluiting nog een kopje warme thee. Op Merels verzoek spreken we over 2 weken weer af. Dan kunnen we misschien eens kijken naar de overtuigingen die Merel heeft over 'goed moederschap' en of ze zichzelf toestaat haar hoge lat iets te verlagen. Maar alles op zijn tijd. Merel is van plan om het etentje met Bas voor die tijd ingepland te hebben. Ik ben benieuwd welk effect het op haar humeur en zelfbeeld zal hebben. Merel gaat vandaag in ieder geval de deur uit met een rechtere rug en een kleine glinstering in haar ogen.