2015-03-26
Paashaas? Angsthaas!
In deze dagen voor Pasen wil ik het hebben over angst. En dan bedoel ik niet angst voor spinnen of het donker, maar angst zoals in onzekerheid. Angst voor verborgen talenten, angst om jezelf te zijn, angst om jezelf te laten zien aan de buitenwereld.
Ondanks dat ik in aanleg geen onzeker type ben, ken ik deze angst heel goed. Hij komt vooral op, als ik iets doe wat er echt toe doet, op momenten dat ik echt iets te verliezen heb. En dat ’iets’ lijkt dan wel synoniem te staan voor mezelf. Het is een gevoel van benauwdheid waarvan je weet dat je die zelf veroorzaakt doordat je gewoonweg te oppervlakkig ademt. Alsof je door normaal te ademen al te veel ruimte in zou nemen of nee, alsof je probeert niet volledig aanwezig te zijn omdat je het gevoel van afwijzing niet denkt te kunnen verdragen. Afwijzing door jezelf omdat je niet voldoet aan de eis die je aan jezelf gesteld hebt.
Mijn ’eis’ is dat ik een goed lopende praktijk heb. Het is ook zeker een hartsverlangen, maar dat voelt zo enorm kwetsbaar dat ik blij ben dat ik dit schrijf en dus niet hoef uit te spreken. Ik zou hakkelen en stotteren en uiteindelijk iets mompelen in de trant van „ iets wat ik heel graag wil”. Maar het is meer dan iets graag willen. Hartsverlangen is een heimwee gevoel naar iets waarvan je weet dat het je een gevoel van thuiskomen zal geven. En tijdens elke (massage)sessie, groepscursus en zwangerschapsbegeleiding die ik geef, voel ik dat hartsverlangen en de energie die vrijkomt en weet ik (met hart en ziel) dat dit is wat mijn hart verlangt, wat mijn ziel vervult.
En toch… een aarzeling. Het voelt als onzekerheid of gebrek aan zelfvertrouwen, maar het is eerder een angst om te vertrouwen op dit gevoel. Blijkbaar vind ik het lastig om te vertrouwen op mijn hartsverlangen. Het is een strijd tussen hoofd en hart. Nou ja eerder een strijd van het hoofd tegen het hart, want het hart hoeft geen strijd te voeren, die weet wel hoe het zit. Maar de doemdenker in mij, de controlefreak, dat is degene die telkens ’twijfel’ opwerpt: ”Ja, maar… hoe zit het dan als… denk je nou echt… zie je wel… misschien is het toch beter als je…” Dodelijk vermoeiend zo’n innerlijke saboteur! En ik word soms ook boos dat ik me door deze kleine ’etterbak’ aan het twijfelen laat brengen.
En direct daarna weer het besef; dit is geen etterbak, dit is mijn angst om te vertrouwen op gevoel. Als een klein kindje dat houvast wil en regelmaat en structuur en voorspelbaarheid (iets wat gevoelens meestal niet brengen). En in gedachte neem ik het kindje op schoot en wieg het in mijn armen en stel het gerust, zoals ik bij mijn kinderen ook doe als ze ergens verdriet over hebben. En met dit wiegen, wieg ik mezelf en stel ik mezelf gerust en accepteer ik dat ik een innerlijke twijfelaar bezit, die enkel bang is om de controle te verliezen, maar wel het beste met mij voor heeft.
Die innerlijke twijfelaar heeft mij in het verleden beschermt. Ik kan hem niet zomaar aan de kant schuiven, over hem heen stappen, hem negeren of afwijzen. Ik weet inmiddels (uit theorie en praktijk) dat dat niet werkt en dat het controle behoeftige hoofd enkel ontspant door een liefdevolle benadering vanuit het hart. Dus ik probeer mijn angst nu vaker te omarmen, regelmatig op schoot te nemen en zachtjes tegen me aan te wiegen. Tegelijkertijd adem ik steeds minder oppervlakkig en geef ik mezelf bewust meer tijd en ruimte.
Pasen. Dat staat voor een nieuw begin. En dat kan elke dag opnieuw.